Steeds meer mensen ervaren stressklachten die hun dagelijkse leven en werk beïnvloeden, met als gevolg een toename in ziekteverzuim. Wist je dat 1 op de 4 verzuimdagen wordt veroorzaakt door stress? Dit betekent niet alleen problemen voor werkgevers, maar ook voor mensen die dagelijks met stress worstelen. In de afgelopen 5 jaar zijn ziekmeldingen door stress gerelateerde klachten met 30% toegenomen volgens arbodienstverleners ArboNed en HumanCapitalCare. (bron nu.nl)
Dat is zorgwekkend, maar voor mij geen verrassende uitkomst. Tegenwoordig maak ik geen verjaardag of andere sociale activiteit meer mee zonder in contact te komen met mensen met stressklachten. Het meest opvallend aan dit contact vind ik dat steeds meer mensen het normaal lijken te vinden dat zij stressklachten ontwikkelen.
Oplopende stressklachten
Pas op het moment dat de stressklachten dusdanig zijn opgelopen dat mensen niet meer functioneren op werkgebied, dan wordt er aan de bel getrokken. Pas dan is de belemmering zo groot, dat zelfs de persoon met de stressklachten vindt dat er met spoed iets moet gebeuren.
De belangrijke vraag aan jou is: waarom dan pas?
Hoe vaak merken we niet dat we onze privé-situatie laten oplopen tot het punt dat we niet meer functioneren? En waarom wachten we zo lang? Is het belangrijker dat je werkgever tevreden is ten opzichte van dat je zelf tevreden bent?
Waarom mogen relaties wel stuk lopen en mag jij wel elke dag somber zijn en niet lekker in je vel zitten? Waarom mag jij jezelf verwaarlozen in zelfzorg? Waarom mogen de stressklachten steeds verder oplopen en mag jij nachten achter elkaar wakker liggen, maar vind jij het pas een probleem als je niet meer kunt werken?
Voor mij is dit helemaal de omgekeerde wereld.
Ik begrijp natuurlijk dat erkenning en geld belangrijk zijn. Dat je misschien een deel van je identiteit koppelt aan je werkzaamheden. Maar wat ik moeilijk vind om te accepteren is hoe wij dit met elkaar in stand houden. Waarom blijven wij elkaar voor houden dat de stressklachten normaal zijn? Hieronder zal een persoonlijk voorbeeld van geven.
Ik had als kind veel nachtmerries. Dit bleef aanhouden in mijn puberteit en zelfs in mijn leven als volwassene. Dezelfde dromen bleven terugkeren en werden uiteindelijk zo gruwelijk dat ik mijn ogen niet meer dicht durfde te doen. Dit veroorzaakte ernstige klachten, want je hebt slaap nodig om te kunnen functioneren. Toen ik uiteindelijk de hulp kreeg die ik nodig had, werd mij gevraagd waarom ik niet eerder hulp gezocht had met deze nachtmerries. Ik moest lang nadenken over de vraag en het antwoord is gelaagd. Zonder hier een volledige therapiesessie van te maken, gaf ik aan dat ik dacht dat het normaal was. Elke ochtend als ik iemand vertelde over mijn nachtmerrie, gaf de persoon (verschillende personen) herkenning. “Ik had dat laatst ook!” Voor mij was dat een bevestiging. Iedereen heeft dit, zo erg kan het dus niet zijn. Totdat het dus wel zo erg werd.
Zoals ik hier beschrijf kunnen stressklachten zo geleidelijk oplopen dat ze als normaal worden gezien, totdat het niet meer gaat. Misschien herken je het wel: die constante vermoeidheid, moeite met concentreren en het gevoel dat je hoofd vol zit. Dit zijn signalen dat het te veel is, en toch zetten we vaak door. Hoe vaak zet jij werk boven je welzijn, terwijl dit op de lange termijn juist tot grotere problemen leidt?
De normalisering van stressklachten kan deze situatie zelfs verergeren.
Ik zie dit in de praktijk vaak gebeuren. Als wij allemaal in gesprekken aangeven dat wij het ook zo druk hebben, dat wij ook geen tijd/puf hebben voor leuke dingen als je thuiskomt, dat we de prikkels van ons gezinsleven even niet kunnen verdragen en dat wij het weekend nodig hebben om bij te komen. Dan doen wij allemaal alsof het normaal is. Dat het normaal is dat je jezelf zo overvraagt dat je geen tijd en energie overhebt voor je eigen leven, voor dat wat echt belangrijk is; jouw geluk.
Vind ik dat er wat moet veranderen?
Dat zeker. Als wij de komende 5 jaar geen grotere toename van het aantal ziekmeldingen door stress willen creëren, dan zal er wat moeten veranderen. Niet alleen in het werkleven, maar juist in het persoonlijke leven van de mensen om ons heen.
Laten wij elkaar stimuleren, motiveren en aanmoedigen om goed voor onszelf te zorgen. Laten wij het belang van een positief zelfbeeld voor het belang van een goede baan zetten. Laten wij onze mentale gezondheid vooropstellen. Laten wij stress bespreekbaar maken.
En alsjeblieft: werkgevers, help je werknemers hier het belang van inzien.
Jullie kunnen daadwerkelijk een verschil maken. Niet alleen door verzuim te voorkomen, maar ook door een cultuur te creëren waarin werknemers zichzelf gesteund en gezien voelen. Een cultuur waarin stress bespreekbaar is door regelmatig open gesprekken te voeren over de werkdruk en het welzijn van je werknemers. Het bespaart je niet alleen verzuimkosten, het zorgt ook voor een gezond, productief en gelukkig team.
Het is tijd om voor jezelf te kiezen, zowel als werkgever die een gezond bedrijf wil leiden, als voor de werknemer die rust en balans wil terugvinden.
Heb je hier hulp bij nodig? Neem contact op met Smart-Thinking.nl.
Smart-Thinking werkt preventief aan stressvermindering en actief aan stressherstel bij langdurige stress. Coaching of training nodig? Vraag naar de mogelijkheden.
#ziekteverzuim #werkgevers #werknemers #stressklachten #stresspreventie #burnout #burnoutklachten #burnoutsymptomen #ziekmelding #burnoutherstel #persoonlijkeontwikkeling #zelfzorg #ervaring #zelfleiderschap #coaching #training #ziekteverzuim #werkstress #werknemerswelzijn #gezondewerkomgeving #mentalegezondheid #werkplezier #verzuimmanagement #stress #werkstress #werkgeluk #stressvrij #burnoutpreventie #duurzaamwerk #balans
